Voel me dood
Wou geen 17 worden
en dit ging ook niet gebeuren.
Toch...uiteindelijk ben ik doorgegaan
waarvan ik nu veel spijt heb.
Precies alsof ik wel ben doodgegaan.
Bekijk alles vanop een afstand.
Niets lijkt nog echt.
Kan me niet meer amuseren.
Daarbij nog
eenzaam
moe
nutteloos
angst
doods.
Heb niet veel moed om te dichten.
Besef het maar half.
Zet maar wat woorden op papier.
Brandende ogen door het vele huilen.
Elke dag opnieuw alsof het routine is.
Maar het lucht niet meer op.
Integendeel,
voel me er nog slechter bij,
maar kan de tranen niet tegenhouden.
Doe trouwens de moeite niet meer.
Er is altijd een uitweg!
Waarom mag ik niet echt vertrekken?
Ik ben toch al dood.
Zie het einde van die ellende niet.
Iets zegt me: 'doe door, je raakt er wel'
maar diep in mijn hart zegt een stemmetje:
'gewoon afwachten. Doe alsof je doorgaat.
Als de tijd rijp is, ga je maar.
Plan geen toekomst, want je zal allang dood zijn.
Stop er dus geen tijd in.'
Het blijft maar door mijn hoofd spoken.
Ik wacht en ik wacht
en gehoorzaam de stem in mijn hart.