Het scheurt.
 
Voorzichtig, langzaam,
tergend traag.
 
Langs de transen,
door het bouwwerk van mijn levensloop.
 
Dwars door stapels fouten,
verrotte houten fundamenten,
even vele pracht momenten,
craqueleert het tot het barst.
 
Het knarst,
het wringt,
het volgt de nukken van de wind.
 
Het brengt mij weder,
tot het teder schijnsel,
van een kind.
 
Onbevangen.
Nakend in zijn eigen onbewust plezier.
Voelbaar zoekend naar essentie,
naar perfectie,
reflecteert het als een blank papier.
 
Ik kijk.
Volg de eerst gelegde steen.
Zie de blijheid als voorheen.
 
Onbevangen.
Speels blijmoedig,
essentieel gevoelig.
 
Het is waar ik,
de eerste bloem,
 
terug vind..
 
 
-