Het glas
flinterdun
onder mijn voeten
dreigt te breken
De klok staat stil
Geen tijd
Geen geluid
De witgekalkte muren
vol barsten
Ik schreeuw onhoorbaar
tot de ondergrond scheurt
De bloedplas
waarop mijn starre blik
gefocust,
mengt zich met de jouwe
Geen zucht meer
gedachten dood
het lichaam leeg
(6/3/2002)