Het gemis in mijn hoofd drenkt de zee in schaamte,
de hoop spartelt als een vis op het droge.
Drie uur later blijkt het nog steeds te donker,
het afscheid nog te vers in mijn geheugen.
De engelen vallen één voor één uit de hemel,
de lucht is grijs en vol van donderwolken.
Ik negeer ze en loop ergens verloren,
rond mijn lichaam een aureool van verlangens.
Transcendent wacht ik het onvermijdelijke af
als sterke verhalen worden geboren op het einde.
Maar we zijn pas halverwege december
en de mensen genieten nog hun onwetendheid...
esteban 13/12/2018