Elke dag stond hij voor haar keukenraam
daar had ze elke dag schilderijen staan
hij stond er een tijdje met trieste ogen
en dan zag ze hem weer verder gaan.
Tot de dag dat ze zei,he, moet je soms een bakkie
hij schrok op en zij,zij zag z,n trieste ogen
en wist instintief hij was vaak zo bedrogen
dat hij nu niet veel meer zei.
Hij dronk de koffie en keek maar naar beneden
maar plots zei hij toen hij de beker had neergelegd
dat hij al dagenlang geen stemmen had gehoord
er had al dagen niemand iets tegen hem gezegd.
Nu komt hij zo nu en dan een bakkie halen
en vertelt soms iets uit z,leven
en zij ,nou zij denkt dan bij zich zelf
och, op deze manier kan ik wat vreugde geven.
Pascal Janssen: | Zondag, januari 31, 2016 21:39 |
Mooie gedacht, mooi gebaar en mooi beschreven. Greetzzz Pasje |
|
wervelende regenboog: | Zondag, januari 31, 2016 15:05 |
fijn dat er nog mensen zoals jij bestaan... |
|
teun hoek: | Zondag, januari 31, 2016 13:16 |
mooi en eye openend. houden zo. h. gr. teun |
|
Willem B. Tijssen: | Zondag, januari 31, 2016 11:01 |
Ja, zo kan het ook. | |
Mamke: | Zondag, januari 31, 2016 10:05 |
Het kan zo simpel zijn :) | |
Avr: | Zondag, januari 31, 2016 09:21 |
Een mooi gebaar tegen eenzaamheid! Graag gelezen! mvg Avr | |
windwhisper: | Zondag, januari 31, 2016 08:44 |
wat een pracht dicht, ik zie het je doen en wat breng jij een wonder in zijn leven |
|
Auteur: Janny Scheybeler de Jonge | ||
Gecontroleerd door: Janny Scheybeler de Jonge | ||
Gepubliceerd op: 31 januari 2016 | ||
Thema's: |