DE LAATSTE ROOS.
De laatste roos blijft diep geloven,
de zomer gaat toch nooit voorbij.
Ze denkt: “mijn levensvlam kan men niet te doven,
vergankelijkheid is niet voor mij.”
Ze warmt zich aan de lauwe zonnestralen,
beschut zich voor de noorderwind.
Ze denkt: “De dood komt mij nooit halen,
ik ben het eeuwige lentekind.
Maar kijk haar kopje gaat meer hangen,
ze verliest haar mooie rode kleed.
Ze denkt: “ Mij zullen ze niet vangen,
ik ben voor ‘t sterven niet gereed.”
Een roos kan nog zo diep geloven.
Al is haar levenslust zo groot.
Ik denk: “Een God kan nog zoveel beloven,
al wat geboren is gaat dood.”
Roger Van Goethem 21-10-14