Het kan de wind zijn.
Het onbeschreven blad. Kan zijn.
Het kan diegene zijn die gaandeweg
Door de regen wordt weggeveegd.
Nu moet ik denken aan een blinde denken
Toen het zachtjes schermerde.
Hij liep alleen door de sneeuw
Met een verzaligde glimlach
En een stok wit als de sneeuwvlokken.
Hij liep langs me en zag me niet:
Ik was zijn Niemand,
Een spook in het helwitte rijk.
Het kan gebeuren dat wij
Niemands blinden zijn.
Niemand is misschien de wind.
De akkoorden breekt en ramen openstoot
Om ons te doen spreken in de taal van de droom.
Het kan diegene zijn die:
Aan een kapstok in het café
Zijn vergeten overjas voorgoed liet hangen,
Een overjas als vlag van de leegte.
Die op een dag verdwijnt, zoals zijn eigenaar.
Het kan diegene zijn die nooit geweest is,
Diegene die nooit zijn,
Diegene die het moe geworden is te zijn geweest.
Wie weet is hij in het land van de verdwenenen
De enige die weer verscheen, het spook, zeggen wij
Dat ‘s nachts de trappen
Doet knarsen
Of in de keuken een braadpan laat vallen,
Degene die het bestek ergens legt
Waar we het niet meer vinden,
De dief van de verten.
Het kan de man zijn die zichzelf bereist,
De zwerver in eigen ik,
Te onpas heeft hij ambachten beoefend:
Hij sleept papier door de verlaten straten,
Bestelt kranten van de dag voordien
In alle uithoeken van de stad,
Brengt een geur van buitenwijken naar het centrum,
Scheurt affiches af voor de film van gisteren,
Doet treinen vetrekken
Op het kleppen van een klok
Het kan de wind zijn.
Het onbeschreven blad. Kan zijn.
september: | Zaterdag, juni 24, 2023 14:40 |
Wat mooi is dit Neemt de lezer in niemand mee Bijzonder genoegen om te lezen. |
|
Auteur: marchiano di noche | ||
Gecontroleerd door: pantarhei | ||
Gepubliceerd op: 09 februari 2012 | ||
Thema's: |