Tijd om te gaan
Ik pak een spiegel om me op te maken
Elke keer schrik ik opnieuw
Ik wist niet dat spijt je zo hard kan raken
Vele dingen gedaan in mijn leven
Nooit heeft mijn geweten gesproken
Maar als ik nu naar mezelf kijk
Mijn bloed begint te koken
Ik moet opschieten
Ik zet de kleurrijke strepen rond mijn ogen
Had ik nu maar naar mijn verstand geluisterd
Want dit keer heeft mijn gevoel mij bedrogen
Nooit is het verlangen zo groot geweest
Ik heb niet eerder voor iemand gevochten
Mijn hart bloed als ik nadenk
Pijn, verdriet en spijt zijn samen gevlochten
De tijd begint nu echt te dringen
Mascara in de aanslag
Ik hou me groot en sterk
Ik forceer een kleine glimlach
Ik was niet vaak bang verlaten te worden
Ik zorgde dat ik dan al weg was
Bij de ander de spijt en het verdriet
Dat was wel wat ik in hun ogen las
Nu niet aan denken
Ik moet nu echt gaan
Maar het is al te laat
Over mijn wang rolt een traan
Opnieuw beginnen met mijn make-up?
Ik veeg snel de uitgelopen mascara weg
Ik kan mezelf echt niet meer recht aankijken
Is wat ik denk als ik de spiegel neer leg