Ik heb het geprobeerd te negeren.
Uit mijn leven proberen te krijgen.
Heb gehuild was overstuur.
Ik wil er niet meer over zwijgen.
Wil me uiten erover praten.
Wil het de rug niet meer tegen keren.
Wil het gaan zien als zesde zintuig.
En langzaam van mezelf gaan leren.
Het accepteren van het gegeven.
Dat ik meer zie om mijn heen.
Vele zullen het niet begrijpen.
Maar wij zijn echt niet alleen.
Ik heb het gezien en gehoord.
Ik heb mij hier zo voor geschaamd.
En dacht: ik raak gestoord.
Heb er met niemand over kunnen praten.
Mensen begrijpen mij gewoon niet.
Heb nu iemand gevonden.
Die zegt stop met je verdriet.
Je krijgt het je gegeven.
Omdat je er sterk genoeg voor bent.
Je moet niet bang zijn, die mensen helpen.
Al is het nog zo onbekend.
Deze vreemde ervaring.
Beheerst al jaren mijn leven.
Ik ben zo ontzettend bang geweest.
Van degene die signalen geven.
Het zoeken van contact.
Op een onverklaarbare manier.
Ik heb het zo tegen gewerkt.
Het stoorde in mijn leven en in mijn plezier.
Ik weet niet wat het wilt.
Waarom nou mij?
Het wijzer worden, helder voelend.
Ze zijn er niet, of wel? Mensen aan je zij.
Edith