Een zonnebloem ligt op een graf.
Een heel eenvoudig zinnetje.
Ik wou dat het verlichting gaf,
maar ’t was voor mijn vriendinnetje.
Mijn poezekind door alles heen,
vergaf steeds al mijn nukken.
Thuis voelt het nu wel erg alleen
‘t lijkt niet meer zo te lukken.
In alles klinkt afwezigheid
ook wat ze van me duldde,
blijft achter in een ledigheid
van alles wat ze vulde.
Wat blijft dat is een eenzaam graf,
het graf van mijn vriendinnetje.
Ik ben dankbaar voor wat zij me gaf.
En dat is niet zomaar een zinnetje.
Dasje (lucky): | Zaterdag, mei 24, 2014 10:33 |
Zo mooi...maar zo intens het verdriet om haar. Die onvoorwaardelijke, pure liefde van jouw vriendinnetje in elk woord terug te vinden. Soms denk ik : dieren zijn geschapen om alles in te vullen wat we bij mensen niet vinden. bedankt voor de tip om dit te komen lezen. Mijn hart schreit stilletjes met je mee. Vriendelijke groetjes, Dasje | |
Auteur: empty-hands | ||
Gecontroleerd door: Erwin | ||
Gepubliceerd op: 23 juli 2011 | ||
Thema's: |