Wat je zegt, moet je waar kunnen maken. Maar het is slechts het uitspreken dat me zwaar valt.
Kom bij me, kom hier en laat mij jouw schaduw dragen zodat je lichter bent. Vannacht zal ik het gewicht van de wereld tillen, de last van jouw schouders halen zodra je jouw hoofd laat leunen op mijn schouder. Voor een aantal uren zul je vrij zijn, zul je niets voelen dan geborgenheid - de wereld zal even ophouden met bestaan, beloof ik je. Er zal thee zijn, en veel heerlijke geuren, mooie kleuren en maanlicht als het even meezit. Niets zal ik je vertellen, nergens zal ik je mee bezwaren maar je mag mijn oren gebruiken, eindeloos volpraten tot jouw mond droog is, de vloed die jouw hart doet overstromen leeg is.
En botvier jouw woede op me, sla en schop me zo hard je kunt. Ik blijf toch van je houden, ik zal zeggen dat je ventileren moet en hoe goed dat is. Krab mijn armen open en vloek, scheld zo smerig mogelijk met alle woorden die je weet, en ik zal je omarmen. Dicht bij me houden. Nog dichterbij, tot je vervolgens heel even het bestaan opgeeft en alleen dit moment leeft; mijn armen om jou heen, het kloppen van mijn hart en de geruststelling zonder woorden, zonder uitleg en zonder eindeloos gedweep. Kom bij me, kom heel dicht bij me en voor heel even zal ik alles ietsje draaglijker maken zodat het lijkt alsof de zon schijnt, alsof het allemaal zo erg niet is.
En wanneer je weer lopen kunt, wanneer jouw kleine voetjes weer de aarde raken, dan zul je van me weglopen. Zingend, dansend, en ik zal lachen. Niet omdat je nooit meer terugkomt, maar omdat je weer lopen kan.