Verwensen.
Zweer me op je leven, dat het niet voor
niets is.
Draag me op handen, die niet in knopen liggen
tranen van wangen vegen zonder te bevriezen
waar geen oorlogskleuren nodig zijn als verdediging
vervloeking, want welke kleuren tekenen waarheid
beroeren onschuld tot het water in kringen verwijd
oneindig lijkt de taak te zijn, die op ons wacht.
Verwacht geen wonderen, die plezieren, versieren
draai me een pirouette, gooi me aan de kant
vergeef me mijn onvermogen los te laten
wanneer ik haren uit mijn hoofd poog te trekken
met jouw handen, weer die handen, verdoem ze
wanneer ze dichterbij komen - omhels me dan toch.
lekiam: | Maandag, februari 14, 2011 22:32 |
super mooie woorden | |
arie: | Maandag, februari 14, 2011 11:43 |
Heftig... en zeker verwarrend.. Knufffffffffff |
|
Jacky Van den Berghe: | Maandag, februari 14, 2011 02:49 |
Typsch vrouwelijk een verlangen naarbuiten gebracht. Ga weg wil kom zeggen en nee, ja? Liefs, Jacky |
|
xavion: | Zondag, februari 13, 2011 17:38 |
Dat het morgen helder moge zijn! ;) De emotie spat er van af! Werkelijk prachtig geschreven! XaV. |
|
mima: | Zondag, februari 13, 2011 16:41 |
erg goed verwoord... | |
DrieGeetjes: | Zondag, februari 13, 2011 15:59 |
Ja sorry hoor! Maar, jouw verwarring spuit wel goede gedichten, Marina. ;) | |
Auteur: Marina van Vledder | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 13 februari 2011 | ||
Thema's: |