Hetgeen je niet wist
en in 't diepste geheim
via veelzeggende symbolen zocht,
de botte waarheid niet vermocht,
ze richtte haar ogen
ten hemel die,
daarnet nog grijs
nu avondblauw kleurde,
en zei ineens,
kijk nu !
wijzend naar de eenzame vlucht
van twee verdwaalde eenden,
de melkwitte koffie
in de onstabiele kop
wiebelde al luisterend
van heet naar lauw,
jachtige jaren geleden,
gerotst en gereden
naar sraten gezocht
tijdens spitsuur steden,
gesprekken en lippen
op veilige afstand gekust
praatjes opgedist
reeds lang uit 't geheugen gewist,
een evenwichtsoefening
met de elementen
waaronder de lichtheid
van emoties en lucht,
de strijd om brood
donker als aarde,
de drift naar levenslust,
zwaar als lood.