De tranen vallen al druppels uit de lucht.
als ik naar je foto kijk, er valt een diepe zucht.
ademen gaat niet meer, mijn ogen doen pijn.
ik weet niet wat ik moet doen, ik weet niet waar ik moet zijn.
deze tunnel is te lang, en mijn voeten willen niet meer lopen.
ik zie het licht, en ik probeer zo te hopen.
telkens als ik dichtbij kom, val ik en is het weer zo donker als de nacht.
ik heb een houvast nodig, ik kan het niet meer op eigen kracht.
mijn lichaam smelt als een ijsje in de zon.
het voelde goed toen ik won.
nu is er alleen een lange afstand.
en ik, ik sta op de rand.
mijn hooft bonkt, en mijn hart laat het afweten.
hoe kon ik dit allemaal vergeten?
alles wat ik nodig heb, zijn de mensen die ik heb afgewezen om mee te spelen in mijn leven.
helaas zijn die mensen niet meer bij mij, en ik kan mezelf niet vergeven.
de sorry's zijn verspilt, de kansen zijn weggevaagt.
en ik heb niks gezegt, ik heb niks gevraagd.
het contact is verbroken, vrienden zijn verloren.
en ik, ik kan nog steets nergens bij horen.