Mijn masker, ik heb hem al jaren
eerst met een neppe lach
maar die is langzaam weggevaren
netals mijn leuke gedrag
Mijn masker werdt droevig en boos
ik wou geen leuke dingen meer doen
volgens mij was het toch nutteloos
ik vond het normaal, maar dat was toen
Want na jaren ben ik eindelijk gaan praten
ik wilde het niet, het moest
ik had het niet in de gaten
dat mijn leven was verwoest
Ik durfde en deed dus niets meer
School, judo, eten en slapen
en mijn computer altijd weer
ik moest nodig meer van mn leven maken
Ik krijg nu hulp, de psycholoog
eerst heel eng, maar nu wel fijn
heel voorzichtig de berg omhoog
met af en toe een beetje pijn
En als er dan nog iemand verscheen
die me gewoon eens even liet huilen
met twee zachte armen om me heen
gewoon om even te kunnen schuilen.