Middeleeuwen.
Tweeduizendnegen toont de teller
wij samen vijftig jaren terug
het huwelijk toen in gegleden.
Veel dankbaarheid achter de rug.
Nog niet antiek , wel wat versleten,
draaien wij mee in deze tijd,
pakken wat op , laten wat liggen
ontschroeven wat gezelligheid.
Nu plaatst men ons in Middeleeuwen
Zo’n tweehonderdvijftig jaren her
in aangepaste kleding nog wel
verlangens van de bruid van ver.
Zij wilde in de koetsjes trouwen
dat ging niet door , maar nu…..
hang ik aan wensdom van een bruidje
en klinkt voor mij ook het uur u.
Alsnog dien ik nu in te stijgen
na vijftig jaar van oponthoud
wat in de genen woont verzuurd niet:
de echo van mijn schattebout.
Ik zie mij rijden door de straten
vol mensen met een open mond.
Dat anno 2009 ’t kan gebeuren
iets wat 50 jaren niet bestond.
Ik laat het maar over mij komen
’t idee is nog niet goed gerijpt
wie weet wil ik blijvend vertoeven
als ’t Middeleeuwse virus grijpt.
th