Vierentwintig jaren terug
Bij het weerzien bij aan deur
Verscheen er op haar gezicht een kleur
Daar stond ze zonder emotie, zonder traan
Te kijken naar haar eerste kind
Maar niets was minder waar
Ja dat is het grote gevaar
Als je als tweeling geboren bent
En de andere helft niet kent
Die heb je voor dood achtergelaten
Maar toen had je niet in de gaten
Wat een prachtmeid ze geworden was
Maar goed,dat was niet mijn zorg
Ik was bedaard
Stond in de opening van de deur
Haar verteld hebben
Dat ik niet haar was maar gewoon ik
Kwam er een blik van ongeloof
Op haar gezicht
Zonder emotie liep ik door
Naar de plek waar het vroeger allemaal begon
Mijn zogeheten vader was zich aan het scheren
Dus ik kwam zeker onverwacht
Ach het was maar vierentwintig jaren terug
Dat ik die mensen zag
Ik ben heel rustig gebleven
Met mijn nieuwe vriend aan mijn zij
Geen traan te bespeuren bij allebei
Goh das gek he zou je denken
Maar niets is minder waar
Die mensen zijn waren mij gewoon niet waard
En als ik vroeg, waarom en hoe, en hoe konden jullie
Zwegen ze beide als het graf
Ja zei mijn vader vierentwintig jaar ellende
Daar wil ik niet meer over praten
Ja sorry maar dan is het bij mij gauw klaar
Ach weet je zei ik, ik heb jullie vergeven
En dat heb ik puur voor mezelf gedaan
Maar het vergeten NEE NOOIT
Mijn leven heeft vierentwintig jaar terug
een andere wending genomen
deze mensen zullen nu heel veel denken
aan al die dingen die ze nooit zullen krijgen
Geen trouwerij, kleinkinderen die ze ooit zullen zien
Weet je dat is maar gelukkig bovendien
Ik zal die mensen nooit meer aankijken
Zoals mij gisteren wel deden
Zonder emotie, zonder lach op het gezicht
Hun woorden zeiden in hun dommigheid
Dat ze vierentwintig afschuwelijke jaren wilden vergeten
Maar ze wisten niet
Dat ze toen ook alles toegaven
Ach dat was mijn wens
Niet te denken dat ik gek was vroeger
Maar een heel mooi mens
Maar goed dit halfuur goed te hebben uitgezeten
Stond ik met mijn vriend weer op de plek
Waar ik vierentwintig jaar geleden
Vertrokken moest zijn geweest
Een plek van herkenning
Een smet, en een grote vrees
Ik heb nog een foto genomen
Van iets wat hun zeiden, dat ze me ouders waren
Maar die naam mogen zij niet dragen
De tijd zal het leren, de tijd zal vervagen
En ook zonder mij zullen zij sterven in het graf
Ik ben toch blij dat ik dit heb gedaan
Al was het alleen maar te weten
Nee ik heb het vroeger nooit fout gedaan
©jade
winnie3: | Dinsdag, maart 30, 2010 19:12 |
erg knap van je, om die plek terug te zien. ik zou het niet kunnen.. sterkte! mooi verwoord! |
|
reveetjuh: | Dinsdag, juni 30, 2009 00:37 |
Sprakeloos ben ik.. zoveel emotie erin echt gewoon prachtig, enheel veel sterkte!! |
|
karinvangelder: | Maandag, juni 29, 2009 12:07 |
lieve Jade. met zo''n prachtige naam hoort een blij mensenkind . wat ben jij innerlijk mooi meis om dit zo te kunnen verwoorden met alle repect ( voor jou ) uiteraard gelezen ! veel liefs van mij , Karin |
|
Fairouz: | Maandag, juni 29, 2009 11:24 |
Ik voel de bitterheid in je schrijven. En je bent er volgens mij ook niet overheen. Ik heb nog even gekeken of het fictie was maar helaas het is een verhaal zoals alleen het leven kan schrijven. Sterkte, fairouz |
|
Auteur: ©jade | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 29 juni 2009 | ||
Thema's: |