Mijn wereld was vol avonturen
Alles om me heen leek louter oprecht
Ik zwierf door een fantasierijk universum
beschermt door mijn vier kamermuren
wat was ik verblind en zag ik het slecht
Het was een illusie!
Toen kwamen de beelden van honger en dood
Van economische vooruitgang en mensen in nood
Van daklozen vreemdelingen verloren en wel
In het hier en nu een door ons gedoogde hel
Want wat als je gedachten ietwat anders functioneren
En je niks begrijpt van het leven om je heen
Met mensen die niet luisteren en zich
niet in jou willen interesseren
Nee, dan is deze samenleving hard en gemeen
Het hokje wordt dan psychiatrisch patiënt
In de volksmond simpelweg idioot
Maar dat is wel voor je eigen bestwil
anders eindig je beslist in de groot
Want in deze economische heilstaat
moet je jezelf kunnen redden
Zoals de regels nu zijn
En is er geen plaats voor onnozele lijpen
die lopen toch vooral uit de maat
Maar wat als de regels mij niet willen begrijpen
ben ik dan de gek is dat hoe het gaat?
© C. Estmoi