Empathie vloeit uit de poriën van mijn ziel,
terwijl onschuld zich als zout water achter mijn netvlies zich op maakt voor eb…
In een tijdloze tunnel voert de kracht van onrealistisch besef,
mij boven de wortels die van onder de stenen en klinkers
zich een weg wanen naar de vallei van vruchtbare gronden…
De vallei die mij zal voeden met niets meer dan nodig is
De vallei die, mij bevrijd uit de illustere staat van bewustzijn die ze mij geeft…
Zij, zij die mij liet ontwaken uit de liefdeloze harten gemaakt van het puurste plastic
Zij, die al in zoveel verzen is beschreven, maar nog nooit is verschenen…
Maar in de triomf van haar misleidend valse alomvattendheid,
ontneemt ze mij in euforie mijn overzicht,
en word ik weer slachtoffer van mijn overgevoeligheid voor obsessiviteit…
Die obsessiviteit, die mij haar zelf letterlijk en figuurlijk liet verdwijnen van het decor van mijn conservatieve schouwburg…
Mijn schouwburg, herrezen uit de slangenkuil die mijn uiterlijk- en materialistisch voorkomen
deed wantrouwen waardoor dat uit haar puurste vorm verdween,
behalve mijn twee lege handen…