Ik zie je twee weken niet meer.
Ik heb een weekend amper overleefd.
Goh, en bellen kan ik ook niet iedere dag.
Maar weet je wat ik doe?
Ik neem een schrift en doe alsof jij dat bent.
Daar schrijf ik alles in, dan vertel ik het je.
En daarna geef ik het je en dan lees je het.
Dan weet je wat je twee weken gemist hebt.
Enfin, een week want vrijdag is het ledenweekend.
Dus dat verkort de pijn.
Ik zie je veel te graag om je niet te mogen zien.
Maar dat is het leven nu eenmaal en het zal ons een keertje doen.
Om even alleen te zijn. Om even te kunnen nadenken.
Los van die ander.
En toch toch kan ik niet zonder je.