Doe maar,
Steek me nog maar een keer met je ogen, verwond me met je lach, ja,
Sla me zelfs met die woorden, doe het nou maar gewoon.
Ik heb mezelf stilgezet, ik kan niet meer vooruit zien,
De pijn stapelt zich zo niet meer op, maar elke dag is nieuw.
Ik geef me maar over aan de lawine van vandaag,
in mijn dromen graaf ik me uit en begin morgen maar gewoon opnieuw.
Ik kan de lange termijn pijn niet meer aan, de dagelijkse dosis amper.
Dus doe maar, negeer me, kijk me vreemd aan, bedrieg me.
Morgen is het weer anders en is er wel iemand anders,
Die me die pijn kan geven, die me veroordeeld, net als jullie…
Dus doe maar, bel me en laat me toch alleen, als jij dat wil.
Ik ga zo wel verder, laat me weer kennen, typ het weg,
Ik jank weer eens ’s nachts, het valt niemand op.
Ja, doe maar, val me lastig voor je eigen plezier, denk maar niet aan mij,
Stilte heb ik toch al opgegeven, mijn leven word beheerst door de onhoorbare,
Ondoordringbare en uiteindelijk de fatale stilte, geef niets om mij.
Dus doe maar, kom maar op, ik sterf elke dag wel opnieuw.