lieve mama het is alweer bijna 17 jaar geleden. En ik ben je nog niet vergeten.
Nog steeds verschijn je in me dromen dat je bij ons terug zal komen.
Een aantal jaren geleden droomde ik dat je ging sterven en ons bijna ging verlaten, ik schreeuwde dat je moest blijven, en dit deed jij toen ook.
Alleen toen ik in je ogen keek zag ik de pijn de moeheid en het verdriet. ik moch dit niet van je vragen om bij ons te blijven dat zou egoistiesch zijn.
ik zei toen tegen jouw "nee ga maar slapen, rust nu maar uit". jee wat heb ik nu een spijt. Ik weet dat het niets zou veranderen en dat je dan nog steeds niet terug zou komen. Maar ik moest je toen los laten en dat was toen het moeilijkste wat ik toen moest doen.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. Ook vannacht kwam jij weer in mijn dromen en was je weer bij ons terug gekomen.
het leek toen of de tijd had stil gestaan.
het voelde zo vertrouwd.
Hoe jij met yordi speelde, was te mooi om waar te zijn. Je gaf me een zoen en streelde me wang. We knuffelde het was zo echt. In de verte hoorde ik iemand huilen en dit keer moest ik jouw verlaten, ik wou niet wakker worden, nee ik wou bij jouw blijven.
Waarom blijf ik nou zo dromen. Ik weet dat jij niet terug zal komen. Het is allemaal zo echt. soms wil ik je zoeken en kan ik je niet vinden. Mam ik mis je