Een van de dingen.
Het leek dat er geen verandering in zou komen
tot ik de tijd stop zou zetten.
Vergeef me, of iets belangrijkers,
vergeet me.
Ik ben te koud voor deze wereld
die ik niet langer als mijn thuis beschouw.
En ik weet dat jij er niet anders over denkt.
Het leven gaat zo ongeveer als een van de
grijsgedraaide platen op mijn bureau.
Het begint zoet maar je weet dat op een gegeven moment
de dreun erin komt, het dal te diep wordt
en je jezelf erin verliest.
Sommige mensen leven gewoon hun leven
wat op rolletjes loopt, anderen duwen die rolletjes vooruit
en vergeten dat ze zelf ook nog bestaan.
Weer anderen hopen op geluk wat hun leven
nog niet overspoeld heeft, sommigen weten
dat hun leven er niet beter op wordt.
Ik weet helemaal niets.
Soms denk ik dat ik gewoon gek ben.
Gestoord, ontwetend en alles behalve gelukkig.
Op sommige momenten denk ik
dat ik de gelukkigste ben op de hele wereld.
Vaker denk ik dat de dood de hemel is.
Ik denk, ik schrijf, maar ik weet niet.
Is dat het einde?
Nee, ik houd er geen zelfmoordpogingen op na.
Dit is gewoon een van de dingen.