Juan
je werd als eerste zoon
geboren
hier in het
Leidsch Academisch Ziekenhuis
je was mijn trots
mijn liefde mijn alles
maar tot mijn groot verdrieten
en spijt
raakte ik jou
na 22 maanden
-door ontvoering
van je vader-
plotseling in één klap kwijt
ik miste zoveel van jouw jaren
jouw opgroeien
nooit kunnen zien
de plek waar je verbleef
nooit kunnen vinden
je moeder had verdriet voor tien
je was zo'n leuk en schattig
ventje
zo'n heerlijk knuffeldier was jij
het kostte jaren van mijn leven
die heel langzaam gingen voorbij
ach, mijn zoon
hoe kun jij snappen
wat een moederhart beleeft
als je kind wordt weggenomen
en waar je je leven desnoods
voor geeft...
dan de dag van't wonder-weerzien
huilend viel ik om je hals
ruim twintig jaren waren verstreken
ontvoering is zo wreed en vals
kind, wat heb ik God gebeden
te waken over mijn kinderen klein
'k ging zelfs met je foto slapen
je hoorde toch niet bij oude mensen
maar bij je moedertje te zijn...
mamaÃta