Ik vertel je mijn verhaal nu een aantal jaren lang
in tijden waarin ik angst zag als mijn vriend,
De mensen ontweek en de pijn die ik voelde
bij de gedachte dat mijn familie beter dan mij verdient
Je liet geen spoor van leven zien,
toen ik vertelde over mijn eenzame bestaan.
Mijn kinderlijke onnozelheid werd meester over me,
en liet me buiten vriendenkringen staan
En jij deed niks voor me, je hielp me niet.
Je lag daar maar te kijken, alsof je mijn tranen telde
Je deed alsof het niet zo was,
maar je wist wat ik je allemaal vertelde
Nu ben ik jaren ouder en besef ik dat
je er goed aan hebt gedaan mij alleen te laten
Want mijn woorden moesten betekenis krijgen,
Ik moest het zelf doen; een dagboek kan niet praten