ik roep mezelf constant tot de orde van de dag
en sommeer dat ik niet aan jou denken mag
maar wat ik ook doe in het dagelijks leven
dat alles is momenteel om het even
ik laat gedachten aan jou niet meer los
totaal nog zwevend in een roze kosmos
zo ben ik echt nog nooit geweest
ik mis de simpelste dingen nog het meest
mijn afspraken normaal is alles keurig gepland
nu als een idioot die overal achterna rent
beloftes aan iedereen kom ik praktisch allemaal na
het lijkt wel of ik ze nu juist oversla
praten konden de meeste met mij heel goed
nu heb ik absoluut pratend geen invloed
op werk ben ik bezig met alles en niks
ik weet echt niet hoe ik het daar fiks
ik ben een zwevend,verliefde, losgeslagen dwaas
die door de dagelijkse dingen heen raas
met als enige houvast mijn gedichten
om jou voor mij te laten zwichten
en ook al weet ik in mijn achterhoofd dat dit niet lukt
toch ga ik gelaten onder dit noodlot gebukt