Vroeg op de morgen...een ijselijke gil,
degene die me ziet liggen,ziet alleen het enge getril.
M'n gezicht is blauw...het schuim om de mond...
roodgekleurd door bloed,druipt het op de grond..
Langzaam houdt het trillen op...en kom ik weer bij zinnen...
voorzichting sta ik op en dan komt de boodschap wéér overduidelijk binnen...
Het was wéér raak,ik heb er weer 1 gehad,
óók al ben ik nog erg verward.
Dat bericht komt luid en duidelijk aan...
én ik heb de drang om alles kort en klein te slaan..
Waarom overkomt dit mij,ik wil weer normaal over straat kunnen gaan,
zonder iedere keer bij die k*taandoening stil te moeten staan.
Ik durfde eindelijk weer iets alleen te ondernemen...
én dan komt dat komt die shitepilepsie en slaat je keihard van je benen.
En doet alle hoop én zekerheid weer teniet....
maar ik WEIGER om in een hoekje te kruipen,als een hoopje verdriet!
Ik bén Monica en ik laat het NIET toe dat IK epilepsie word...
in huis blijven zitten tot ik oud ben én verdord!!!
IK ben Monica én ik ga leven!
en ik ga mijn hoop én dromen er niet voor op geven!
Hét krijgt mij er niet onder...
zelfs niet als ik nóg 20x om donder!
Hét word een gevecht,maar wél 1 die ik ga winnen....
het wegkruipen is voorbij,niet langer meer binnen...
Genieten,zonder continu die zorgen..
over vandaag óf misschien wél morgen..
Het is tijd om te leven,
zonder dat aan een ander óf aan iets uit handen te geven!
Dat is genoeg gebeurd..
dé epilepsie heeft me ver genoeg de diepte in gesleurd!
M'n baan kwijt,zelfvertrouwen weg...
het is tijd dat ik het heft weer in handen neem en er iets van zeg!
Ik heb de leiding over mijn leven..
en heb het lang genoeg uit handen gegeven!
ik wil weer durven,zónder grenzen,
net als alle andere mensen.
IK ben IK!
Monica26