even stilstaan..
iemand vertelde me ooit
dat hij het leven
verschrikkelijk vond,
en geen zin meer had
om verder te gaan.
toen had ik zin
om als het ware
zijn neus tussen
zijn twee oren e zetten,
want een leven
heb je gekregen
met een reden,
het is je eigen keus
of je accepteerd
of gewoon vergeet
ik vertelde hem
dat het niet
altijd goed kan gaan,
want in het leven
zijn er dagen
waar je het liefst
dood zou gaan
en dagen waarin
dromen werkelijkheid
geworden zijn.
het is jou taak
om jezelf te overwinnen
en de kans te geven
je fouten in te zien
het leven is als
boomerang,
smijt je hem weg
dan komt hij altijd terug,
kwets je iemand
dan mag je
altijd verwachten
dat deze zich zl verdedigen.
het leven kent zoveel
mooie ingen
maar wij,
nietsvermoedende mensen,
zien ze alleen nooit
omdat we een bril op hebben
die allen de foute dingen ziet.
maar als je hem afzet
en een beetje je best doet
dan zie je die dingen wel
en leer je
ervan te genieten,
gewone dingen das levens
kunnen zoveel meer zijn
dan alleen datgene
wat we zien..
hij bekeek me eens en zei toen:
'maar hoe kan ik
genieten van die dingen
als ik er helemaal aalleen voorsta?'
mijn antwoord daarop was simpel:
je staat er nooit alleen voor,
er is altijd wel iemand
die van je houd en er voor je is.
kijk om je heen,
verder dan je neus lang is
en je zult merken
dat ookal ziet alles er nog zo hopeloos uit
er altijd een weg terug zal zijn.
hij keek op en zijn ogen straalden,
'er si altijd een weg terug'
was het enige hij zei
en hij ging verder
me zijn leven,
genietend en
zelfvoldaan
stapte hij het nieuwe jaar tegemoet
om te achterhalen
welke dingen des leven
er waren in overvloed..