Ik kan niet verder, ik wil niet met jou door.
Dat is de stem die ik diep van binnen hoor.
Toch is er ook een andere stem die dat weer tegenhoudt.
Een stem die dat andere stemmetje niet vertrouwt.
De ene stem is mijn hart die het niet meer dragen kan.
De andere mijn nuchtere ik, die zegt niet zeiken “man”.
Nu lig ik niet alleen met jou maar ook met mezelf overhoop.
Ben al dagen lang aan het brainstormen waar ik ook loop.
Mijn hart voelt zwaar en daarin tegen ook leeg.
Het maakt niet uit of ik lig of dat ik juist beweeg.
Mijn hoofd maalt dag en nacht continu maar door.
Er huist zich daar momenteel een mega groot kantoor.
Zo nu en dan gaat het tussen ons weer even zoals het hoort,
Dan worden al deze gevoelens weer voor een tijdje verstoord.
Maar langer dan een week mag dit gevoel nooit duren.
Dan moet de koers kennelijk weer de verkeerde kant op sturen.
Uitstapjes met het gezin zitten er niet in,
Vakantie in de laatste 5 jaar al even min.
Met mijn verjaardag, moederdag en kerst wil je nooit iets voor mij kopen.
Gek genoeg zit ik ieder jaar er wel weer op te hopen.
Een bloemetje van de pomp zal mijn leven al opfleuren.
Maakt me zelfs niets uit als ze naar benzine zouden geuren.
Begrijp het niet,
Maar voel wel veel verdriet!