Hij, zo ziek en zo verzwakt,
probeert zich te redden door vrolijk te zijn,
en zich over de sloot hakt,
terwijl hij huilt ,van binnen, van de pijn.
en ik? ik zit mezelf te snijden,
probeer een einde te maken,
ik dacht dat ik vast zat aan mijn lijden,
ik wil een slagader raken.
Hij, nog een heel leven voor zich hij is pas tien!
hij heeft nog zo weinig van het leven gezien!
Hij heeft geen zekerheid,
chemotherapieen, dat is zijn strijd.
Ik, zou zo met hem willen ruilen,
hoefde ik me tenminste niet meer te verschuilen.
hij zou de wereld kunnen zien,
en ouder kunnen worden dan tien!
Maar helaas ruilen kan niet en het zal niet lang meer duren,
dat hij in het leven kan gluren,
zijn laatste jaren misschien wel maaden zijn geteld,
hij gaat de pijn en strijd aan met veel geweld.
mijn kleine buurjongentje van buiten vrolijk van binnen vol van verdriet,
de verdriet die niemand ziet.
Ik weet hoe hij zich voelt,
en ik weet precies wat hij bedoelt.
de strijd die hij moet geven,
in misschien wel het eind van zijn leven,
met een klein beetje hoop op nog verder te gaan,
de kwaadaardige ziekte die hij zal moeten verslaan.
Hij is sterk, maar de ziekte is ook sterk misschien wel sterker dan hij,
wanneer is de strijd voorbij?
als hij zich op een leven vol onzekerheid richt,
of dat hij ,van de pijn af, onder de grond ligt?
Maar waarom, waaromm nou hij, een jongentje van tien?
Omdat hij niet verder mag misschien?
dat is dan echt onzin!
~~~~~~always in memories~~~~~~