vroeger de belevenissen van toen spoken door me hoofd
niets zeggend starend voor me uit, beleef ik elke seconde van angst steeds weer opnieuw
de angst houd me in een greep, bang dat het nog een keer gebeurt
ik voel me reddenloos zie geen uitweg meer maar door pillen hopeloos verdoofd
mezelf gewoon niet meer zijn door die tijden,angst voor verleden heden en toekomst
keer op keer dag in dag uit word ik iedere keer tegen me wil in meegesleurd
op bed kan de slaap niet vatten piekerend over hoe het verder met me moet
ik voel de klappen hoor de stemmen maar de blauwe plekken komen niet dat is het stomst
maar het voelt zo echt als vroeger tranen die rollen keer op keer over mn wangen
loslaten moet ik het,maar het lukt niet alsof alle dagen weer rood van het bloed kleurt
zwetend kijk ik om me heen hij leeft weer ik hoor zn stem, langzaam raak ik in paniek
na een half uur blijkt alweer ik beelde me het in maar mn pa loopt me nog steeds te stangen
me dagelijks leven van werken, vrije tijd,het word nog steeds door het slaan beinvloed
en jankend dringt het me steeds meer door ik ben psychisch ziek
traumatisch verleden en nog steeds zoveel last , ga weg pa uit mn hoofd je bent dood en daar ben ik blij mee
de pijn de angst het verdriet dat was zijn erfgoed
bijna 21 jaar en zoveel ellende gemixt met stress afwachtend op wat nog meer komen gaat
maar dat wachten op betere tijden duurt naar mijn zin veel te lang....