We zijn al zo lang samen, hoe lang moeten we nog?
we kunnen niet meer praten, het is allemaal bedrog.
De dagen lijken jaren, minuten soms een dag,
ik kan je ook niet zeggen of ik je nog wel mag.
We zitten maar te staren, s'avonds voor de tv,
soms moet ik nog wat zeggen, dat valt verdomt niet mee.
'T liefst ben ik in m'n eentje, maar dat zeg ik niet tegen jou,
want ja, het is waar, ik beloofde je eeuwige trouw.
Maar kunnen we zo wel verder, gaat dan niet alles stuk?
dat kleine beetje liefde, die stukjes van geluk.
Misschien is het te laat zo, en kan het dan niet meer,
als vrienden uit elkaar gaan, 't wordt moeilijker, meer en meer...
Soms wil ik je vertellen, wat ik denk en wat ik voel,
maar het lijkt wel of je nooit begrijpt wat ik bedoel.
De woorden die we zeggen, komen hard aan als je schreeuwt,
verwijten en beloftes, wie is er meer bedeeld?
Oud worden met z'n twee, ik geloof er niet meer in,
de warmte wordt steeds koeler, wat heeft het nog voor zin?
Misschien is het wel beter, als je gaat en de deur dicht doet,
ik weet eigenlijk wel zeker, dat doet ons beide goed.
Soms zie ik in je ogen, een blik die ik herken,
en hoor ik ook die warmte en liefde in je stem.
Waarom duurt dat maar even en hou je het niet vast?
ik wil alleen maar warmte, wat tederheid s'nachts.
Is er niet een beetje twijfel en aarzeling bij jou?
zijn mijn tranen dan geen teken, van spijt en van berouw.
Zoveel jaren samen, zegt dat dan niet zoveel, maakt
dit leven jou ook niet dat je het anders wilt?
Dus gaan we zo niet verder, want dan gaat alles stuk,
en blijft er nog iets over van ons oude geluk.
Het is nog niet te laat nu, ik kan je laten gaan,
zonder dat de liefde in haat zal over slaan,het is nog niet te laat,
dag vriend, dag kameraad..............!