Hoe anderen het niet zagen
Maar zij wist hoe pijn smaakte
Ze wou soms verdwijnen
Bij de horizon, die rechte lijnen
Ze wil alleen stilte
Geen akelige kilte
We horen de wind fluisteren
Maar niemand die zit te luisteren
Der tranen lopen over de wangen
Die de leegte voor der moet opvangen
Ze wilt niet perfect zijn
Perfectie geeft alleen maar pijn
In paniek rent ze over de daken
Maar ze kan jullie niet met haar boodschap raken
Ze kan met niemand praten
De een na de andere is haar aan het verlaten
De wind huilt zachtjes met haar mee
In haar zit een grote snee
Schreeuwen van haar flat
Maar eindigt alleen,
Huilend in haar bed
Niemand die dit meisje kent
De stilte om haar heen is iets wat nooit went
De zee die zachtjes zit te fluisteren
Probeer eens naar het stille te luisteren