ik ben onzichtbaar,
niemand ziet me staan,
ik schreeuw, maar niemand hoort mij,
ik kan niet alles laten gaan
de leraar komt en zegt dat ik ben vermist,
en dan denk ik, dit is een list,
ze proberen me in de maling te nemen,
dit kunnen ze niet echt menen.
ik zie mijn moeder huilend mijn klas in komen,
dit kan toch niet echt waar zijn,
of zit ik gewoon te dromen,
van groot en van klein.
ik ging naar de plek,waar ik gisteren stond,
de open lucht die mij met de hemel verbond,
tot mijn schrik zag ik mij vol met bloed,
dat zoiets iemand dus ik zo doet.
opeens merkte ik een dejavu,
ik zag dat hij mij iets aanbood,
hij kwam dichter naar mij toe,
en ik?,
die lag daar dood.