en als zijn blik ontdooit
novemberwind dompelt gezichten
in ‘t water van de zee
in haar gaan zij onder
blikken die vasthouden
groeien later in ’t ijs
de boten liggen aan de ketting
en de man in ’t bloed
gaat ruggelings een eenzaam pad
dat hij onder gevallen loof vermoedt
de as van het vuur is nu nat
en hij zwijgt de zomer
zo licht hij woorden uit ogen
al zijn het geen vensters
bladeren vallen zwart
door de avondlijke schemering
de man gaat door de nacht
in de gestalte van een boom
en als zijn blik ontdooit
beitelt hij zijn gezicht uit hout
en laat de bomen zijn weg gaan.
**********
sunset 14-04-2007
**********
Nino de Pino: | Zaterdag, april 14, 2007 23:00 |
Vol mededogen, je bent echt een mensenkind! Knuffel, nino. |
|
H.J.: | Zaterdag, april 14, 2007 22:57 |
beitelt de eenzaamheid, jij. wit op zwart papier.goh wat knap dit liefs |
|
kerima ellouise: | Zaterdag, april 14, 2007 22:25 |
zucht...zo mooi dit ! liefs kerima ellouise |
|
Cornelia.dvw: | Zaterdag, april 14, 2007 10:44 |
.. De koude rillingen bekruipen mij dat terwijl de zon schijnt .. Droef maar intens mooi verwoord. Zonnige warmte knuffel,Cornelia |
|
Free@Bird: | Zaterdag, april 14, 2007 09:05 |
Mooi geschreven! Liefs en een zonnigdag toegewenst kerima |
|
Auteur: sunset | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 14 april 2007 | ||
Thema's: |