Nooit heb ik gevoel toegelaten,
nooit voelde ik één ding,
tot op vandaag,
de eenzaamheid,
het verloren zijn, in de emotie.
Nooit begreep ik iets van huilen
of het gelukkig zijn,
het midden was mijn leven,
de nacht was schemer,
de dag te grouw.
Nooit voelde ik de waarheid,
nooit viel een traan om jou.
Ik wist niet hoe het voelde
om werkelijk alleen te zijn.
Nu huil ik al de hele dag,
sinds dat ik opstond al.
Het eenzaam zijn,
de waarheid knaagt,
de nacht is donkerblauw.
Lieve papa en mama,
ik mis jullie!