20 Maart 2007
mijn woede laat zich niet berusten
als ik de zwarte woorden lees
die kil worden in mijn hart
nu de stilte overheerst
of toch niet?
het ruisen van de wind
klinkt door tot in mijn oren
als de voetstappen in het grint
die mij lijken te bereiken
als een onverwachte dood
neemt me naar eindeloze oorden
enkel om erachter te komen
dat mijn leven nooit heeft bestaan
Frans Vlinderman: | Donderdag, maart 22, 2007 23:32 |
Een speciale, dat moet ik je nageven. De stijlbreuk die je echter doorvoert na strofe twee heb ik niet helemaal. Ze is niet echt functioneel voor mij, stoort me zelfs wat. Maar inhoudelijk ben ik mee, graag zelfs. groet, Frans V. |
|
anguissette: | Woensdag, maart 21, 2007 20:51 |
oef.. wat een ontdekking.. Erg mooi gedicht! Liefs en succes, angui. |
|
Auteur: Lianne van Kesteren | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 20 maart 2007 | ||
Thema's: |