Als ik je zie, dan denk ik aan de tijd van toen.
Als je me knuffelt, dan denk ik aan de tijd van toen.
Er is zoveel veranderd, en iedereen zegt dat ik je los moet laten. Maar jou los laten zou me nooit lukken.
Ik denk soms wel is van; heeft ze me nu echt nodig of gebruikt ze me gewoon? Laat alsjeblieft de eerste goed zijn, want als dat niet mocht zijn dan maak je me echt kapot. Zoveel dingen zijn er gebeurd, zoveel dingen heb ik jou verteld die alleen jij weet.
Ik schrijf dit allemaal op papier want ik kan er met niemand anders over praten, want die zeggen gelijk van: Je bent haar niet waard, je weet wie je echte vrienden zijn.
Het liefst zou ik recht in je gezicht willen huilen en je vertellen hoe ik me voel. Maar besta ik eigenlijk nog wel voor jou?