Ik weet het nog die tijd,
Jij was er voor me altijd.
We lachten altijd samen,
Teminste als we lang kwamen.
Toen belande je in het ziekenhuis,
Je had niets ergs.
Tot we midden in de nacht een foontje kregen,
Het ging niet zo goed met je.
Ik herinner het me nog goed,
Mam vroeg of we mee gingen naar u.
Wij hadden geen besef dat dit de laatste keer was,
We gingen toch maar mee.
En dit besluit zal ik me herinneren.
Volgende dag zat ik op school,
Midden in de les Nederlands.
Ze zijde Frans telefoon voor jou,
Ik had niks in de gaten,
Maar dat kon ik niet zo laten.
Want ik kreeg een bericht te horen,
Frans opa is er niet meer.
Ik wist niet wat ik hoorde,
Ik was vol verdriet,
Ik was meteen naar huis gefietst.
Met in mijn hoofd dit kan niet,
Mijn lieve opa,
De opa van wie ik hou,
De opa die ik nooit vergeten zou,
Hoe kan dat nou?
Toen ik thuis was reden we naar het ziekenhuis,
En inderdaad je lag heel stil,
Je was koud,
Dit was echt goed fout,
Mam had gelijk,
Je was er niet meer.
Maar in mijn hart zal je altijd blijven bestaan.
Lieve opa ik mis je echt heel erg,
Ik wou dat ik je terug kon roepen.
Opa,
You’ll never walk alone!!!
Ook al ben je er niet meer,
Maar in onze harten zul je altijd blijven bestaan,
En dat gevoel gaat nooit dood.