Ik weet het niet,
of je iedereen daar ziet.
Ben je verweg of dichtbij?
zie je ons verdrietig, maar ook blij?
Je wordt gemist,
dat is een ding wat zeker is.
Hoe kan je zomaar weg zijn?
en iedereen achter laten met pijn.
Grijs, wit, zwart van dood,
maar nooit geen rood.
Alles was opeens zo grauw en kleurloos,
toen jij niet meer voor het leven koos.
Was het toeval of voorbestemd,
misschien was het wel iets wat niemand kent.
Ik weet zeker dat je nog bij ons wilde blijven
alleen dan in levende lijven.
Helaas kon dit niet
en moesten we toezien hoe jij ons zo vroeg verliet.
Je liet ons in de steek
en alles was niet meer zoals het leek.
We moeten nu toch verder met het leven
en niet meer te lang stil staan bij alles,
maar heel even.
Ik weet dat ik je eeuwig mis,
maar ook dat doorgaan noodzakelijk is.
Dus ook al lachen we en laten we soms een traan,
bij ons zul jij voor altijd bestaan.