Straks verdwijn je uit ons midden,
zal ik je aanwezigheid moeten ontberen.
Dag in dag uit zal ik blijven bidden,
dat ik dit verlies weet te camoufleren.
De pijn jou weldra te moeten missen
wordt mij nu al veel te veel.
Ik kan jou niet uit mijn leven wissen,
alleen de gedachte al maakt me emotioneel.
Maar je hebt je keuze al gemaakt,
straks scheiden zich onze wegen.
Die keuze heeft mij diep geraakt,
en hij komt zo ongelegen.
Ik was nog niet over ons eerste afscheid heen,
in stilzwijgen liet ik je dat merken.
Het was dat je niet echt uit beeld verdween,
waaruit ik de kracht putte om het te verwerken.
Straks zul je op een andere plek vertoeven,
dichtbij maar toch ver bij mij vandaan.
Die gedachte doet mij diep bedroeven,
ik huil de ene na de andere traan.
Maar ik hoop dat we altijd blijven communiceren,
hopelijk meer dan ooit tevoren.
Want mijn leven zou vreselijk devalueren
als ik nooit meer iets van je zou horen!