Telkens een ander handschrift
De woorden toch geschreven
Steeds weer een ander gebaar
Betekenis hetzelfde gebleven
Elke dag andere ogen
Met die hopeloze blik
Altijd opnieuw wordt er gelogen
Over het bestaan van “ik”
Opnieuw doet men moeite
Om een roep te kunnen verstaan
Voor de zoveelste keer faalt men
Door de stem te laten gaan
Woorden moeten worden gevangen
Met liefde verstrengeld in een net
Gevoelens worden te snel verbannen
Samen in een hoek gezet
En nog een keertje wil het potlood adem halen
Voor de laatste keer rust het papier
Om daarna door te gaan met woorden
Naar een plek, heel ver van hier
Het woord laat het hart spreken
Telkens is er niemand die het hoort
Onderschat nooit de kracht van woorden
Zonder had men veel meer gemoord