Een rode roos ontbloeit met het licht van de zon
Ik wou dat ik zo ontbloeien kon
Met een eerlijkheid van zachte moeder natuur
Jammer, de roos leeft maar voor korte duur
Zijn pracht leeft voort als symbool voor liefde
Voor emoties, romantiek en veel meer
Van tijd tot tijd brengt zijn schoon een pijn
De herinnering dat wij mensen niet beter zijn
Toch hou ik van deze roos, keer op keer
De wonderen zijn de wereld nog niet uit
Ook niet als de roos weer zijn bladeren sluit.