toevlucht zoeken
ik ren erheen zonder te denken
kijk niet om denk nergens aan
ik loop er rond zonder te weten
dat ik toch steeds alleen zal staan
ik vraag mij af,
waarom
ons leven niet om ons kan draaien
zal het steeds zo moeten gaan?
hebben ‘wij’ geen leven samen
moeten we waarheid echt verdraaien
zou het ‘ons’ zijn echt bestaan
als ik jou zie zie ik niet jou
want je bent echt nooit alleen
als ik je spreek hoor ik niet jou
er is steeds iemand achteraan
ik wou verhuizen voor ons
om een leven op te bouwen
heb mij mispakt zie geen verandering
heb mij vergist in eigen vertrouwen
ik wil jou
niet iemand anders
en wacht nog even
tot jij het ziet
ik wacht op ‘jou’
en niemand anders
om dan te zeggen
dat ik van je hou
sunset: | Zondag, november 26, 2006 17:28 |
Je zou het haar ook nu kunnen zeggen. Toch? Treffend overgebracht. Liefs en fijne dag verder, sunset |
|
Windwhisper: | Zondag, november 26, 2006 10:50 |
sterkte, het is droevig maar wel een prachtig gedicht |
|
jantje maan: | Zondag, november 26, 2006 10:38 |
prachtig grts marc |
|
Niniki: | Zondag, november 26, 2006 01:04 |
Heel liefdevol geschreven. Maar soms is het zo dat de één meer mensen om zich heen nodig heeft en de ander maar één. Knuffie |
|
lonely 1: | Zondag, november 26, 2006 00:46 |
prachtig verwoord! maar je voelt zo droevig aan, ''t komt wel goed, echt,jullie komen er wel uit, liefs en knuffel, xxx lonely 1 |
|
Auteur: peersmans | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 26 november 2006 | ||
Thema's: |