De weken vergaan als dagen.
Dagen verlopen als uren.
Minuten stellen steeds dezelfde vragen.
In mijn wereld tussen vier muren.
Er is geen tijd.
enkel een herinnert verleden.
koud is de eenzaamheid.
mijn gevoelens zijn kwijt.
Want ik weet niet meer wat de ervaringen bij mij deden.
Ik voel me gedwongen, kan me zelf niet meer sturen.
Een stille stem, die mijn wil is binnen gedrongen.
Waardoor het dromenland nu oneindig lijkt te laten duren.
zwart en wit overwonnen alle kleuren.
Machteloos en bezeten door het hopen.
leven in een wereld tussen vier muren zonder deuren.
leven op een weg wat enkel richting de dood zal lopen.
want de weken duren zoals dagen,
dagen vergaan als uren
minuten stellen herhalend hun vragen.
terwijl ik dieper verdwaal In mijn eigen werkelijkheid tussen vier muren