Als betoverend danste ze weg, gracieus kringkelend,
in een waas van grijs en blauw.
De wereld spint en inhaleert haar aroma,
een samenspel van pittige smaak en warmte,
is de reden waarom ik zo van haar hou.
Ze wacht geduldig tot ik haar neem,
liefdevol het vuur geef, die ze mij ontneemt.
Ze is er voor elk moment, in stress en verdriet,
in een zotte bui, een welgekomen gezellin is er niet.
Al maakt ze mij ziek, kort ademend en oud,
de verhalen van afschuw, de drang om haar te verlaten,
laten mij nu eens compleet Siberische koud.
Haar verlaten voor eeuwig, zou stoppen zijn van het gevoel.
Misschien leef ik langer, misschien bereik ik wel mijn doel.
Voor even doof ik het vuur in haar as, de mist klaart op,
alsof er nooit een liefde geweest was.
Maar dat even missen en terug wordt de wereld grauw,
mijn hand reikt uit naar haar.....
Als betoverend, danst ze krinkelend weg,
in een waas van grijs en blauw.
".....waar rook is....."