Daar zit ze dan, op haar stoelAlleen in dat grote huisKijkend naar de grond, naar niets starendZe durft niet meer opkijkenHet is voor haar genoeg geweestZe trilt van de koude, daar..In dat grote huis waar het zo warm zou moeten zijnWaar ze haar "thuis" zou moeten voelenMaar niets is minder waar,De eenzaamheid streelt over haar heenHaar ogen staan zo rood, van de tranen..Die altijd maar weer uit haar ogen dreigen te komenHet lukt haar niet om haar hoofd recht te houdenHet is een verloren strijd, die zij niet meer aankanVoor haar is het genoeg geweestKijk maar niet meer om, ze is gevallenVoor de allerlaatste keer-Tot het einde-
marileen: | Dinsdag, november 28, 2006 18:01 |
Pijnmakend, mijn hart verkramd. Meissie toch, kop op nou. Ik help je weer omhoog, samen kunnen we dit leven aan. Ik laat je niet vallen, never nooit niet. Liefs en knuffel marileen |
|
Ton Rijkers: | Vrijdag, november 10, 2006 21:02 |
Het verdriet..spreekt boekdelen in je gedicht..het doet gewoon pijn om te lezen.. Ton |
|
Rode Roos: | Dinsdag, november 07, 2006 16:57 |
ik snap je gedicht meis. ik lees je pijn er toch wat in af. ga praten schat. echt dat helpt. xx Hvjj |
|
amazone: | Dinsdag, november 07, 2006 16:44 |
stilmakend mooi geschreven liefs amzone | |
Roo$je: | Dinsdag, november 07, 2006 16:00 |
Het gaat dus niet over de ''oudjes'' alleen maar over mezelf! Of mag ik me daar ook al bijrekenen? Liefs |
|
Meisje met het hart*: | Dinsdag, november 07, 2006 15:55 |
Zo droef. en jammer genoeg zijn die ''oudjes'' zo vaak zo alleen en niemand die hun lasten wil dragen.. of gaat het niet over ouderen? HVJ |
|
red one: | Dinsdag, november 07, 2006 15:01 |
droef-mooi.. liefs redje |
|
Auteur: Roo$je | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 07 november 2006 | ||
Thema's: |