struikelend over losse stenen bewandel ik wankelend mijn pad,wat mijn basis moest zijn ben ik kwijt.
soms, heel soms... maar met een harde knal,
kom ik tot de realiteit
ik begrijp nu waar ik op de ladder sta bij jou,
onderaan voor jouw veiligheid
het maakt jou niets uit
ik mag daar staan zolang ik jou help
maar ik ben klaar met jouw zielige gedoe
ik heb al genoeg aan mezelf
maar ik zet mijn masker op
terwijl ik naar jouw hand reik
en maak mijzelf weer groot
zoals ik zo vaak lijk
het was maar een illusie
maar het leek me toch zo fijn
dat ik mijn masker af kon doen
bij jou mezelf kon zijn...