voor mij uit
toornen bergen op
waarvan de met sneeuw
bedekte toppen
onbereikbaar zijn
rotspunten
steken vervaarlijk
alle kanten uit
wellicht is het veiliger
als ik hier
halverwege
blijf steken
de top
is te hoog
gegrepen
L.
moraal van dit verhaal:
wees tevreden
met wie je bent
aanvaard je beperkingen
Mandje: | Zondag, september 24, 2006 23:00 |
sluit me volledig aan bij Lia en Will! liefs,Marianne |
|
Will Hanssen: | Zondag, september 24, 2006 16:49 |
Je beperkingen erkennen, je mogelijkheden zien en van daaruit je grenzen verleggen, stapje voor stapje...zo kom je er ook. Mooi gedicht Lia! Liefs, Will |
|
M@rcel: | Zondag, september 24, 2006 12:33 |
prachtige filosofische wijze woorden van jouw Lia heel mooi verwoord en geschreven Knuff/liefs M@rcel |
|
Niniki: | Zondag, september 24, 2006 10:27 |
Ik denk dat het belangrijk is een doel te hebben, waarnaar je streeft. Knuffie |
|
elze: | Zondag, september 24, 2006 10:13 |
ik wil geen toppen meer... mooi dit laifs |
|
Reiger: | Zondag, september 24, 2006 10:11 |
Héél wijs gezegd.... | |
Lia van der Fluit : | Zondag, september 24, 2006 09:42 |
het is niet opgeven maar meer erkennen van je grenzen ;-) | |
Klaes: | Zondag, september 24, 2006 09:39 |
brabantse filosofie groet/klaes |
|
sunset: | Zondag, september 24, 2006 09:17 |
Hm, de moraal onderschrijf ik. Maar, elke top ligt er om beklommen te worden. En steken blijven - zoals hier verwoord - kont bij mij meer over als opgeven. En dat kan en mag nooit de bedoeling zijn. Liefs en heel warme knuf, sunset |
|
Auteur: Lia van der Fluit | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 24 september 2006 | ||
Thema's: |