Ik zal
vandaag of morgen
glimlachen
ik kreeg
de wereld.
en de regen
ontrustte de waanzin
alles moet verdwijnen
een keer
tot de sterren van de hemel vallen
Mijn handen
je vingers
hoop
hoe je rug en je haar
niet langer
nooit meer
dat waren sprookjes
op sterren
met dode dromen
die konden stranden
Wij hebben nooit bestaan
als as
als vreemden
was je maar
in mijn nabijheid
met ogen vol
die mij
de seconden doen wurgen
laat naast de schaarse nachten
ook de morgen overgaan
terwijl ik de dansende herinnering vernam,
Ik hield ervan je aan te raken